ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ
ΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΟΥ
ΦΟΙΤΗΤΗ
ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΦΟΙΤΗΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΟ 24ΩΡΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΑ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙΑ. ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. ΞΕΡΕΙΣ ΟΜΩΣ ΤΙ ΠΕΡΝΑΝΕ;
ΕΙΣΑΙ ΔΑΠίτης. Ξυπνάς με τα χίλια ζόρια στις 3
μ.μ. μετά από το πάρτι υποδοχής του... εαρινού
εξαμήνου. Κάθεσαι μέχρι τις 8 μ.μ. στα τραπεζάκια
με την φαντασμαγορική και πάντα πρωτοπόρα
μπλε ταπετσαρία σε δεύτερο πλάνο, γιατί πάνω απ’
όλα είσαι στρατιώτης και βρίσκεσαι πάντα πρώτο
τραπεζάκι πίστα. Ταυτόχρονα, πουλάς φιλία στην
αρκετά χαμηλή τιμή της μιας ψήφου. Αγωνίζεσαι
για ένα πανεπιστήμιο ευρωπαϊκών προδιαγραφών
φορώντας τα καλά σου και κερνώντας μπόμπα
σφηνάκια σε όλους. Άμα μείνει χρόνος, κολλάς
και καμιά αφίσα παραπάνω ολοκληρώνοντας τον
εξευρωπαϊσμό του πανεπιστημίου.
ΕΙΣΑΙ ΜΑΣίτης/ΠΚΣίτης/Κνίτης -μεταξύ
μας κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τη διαφορά.
Ξυπνάς κατάκοπος από τη χθεσινή εξαντλητική
εργασία ως πλασιέ του πάντοτε ανανεωμένου
«Ριζοσπάστη». Παρά την κούραση, ως γνήσιος
προλετάριος δεν πτοείσαι. Φοράς τα ρούχα της
εργατιάς και πας στο αμφιθέατρο να καλέσεις
τους συναδέλφους σου στο Συλλαλητήριο του
Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (γνωστό σε
όλους μας ως «ΠΑΜΕ») νομίζοντας πως όλοι θα
παρατήσουν το μάθημα και θα σε ακολουθήσουν
κατά εκατοντάδες. Τελικά, διαπιστώνεις πως οι
συμφοιτητές σου είναι άγριοι καπιταλιστές και
φεύγεις μόνος.