με φτηνό τρόπο και με αποκλειστικό στόχο την πρόκληση για τη πρόκληση. Θυμήσου την Miley Cyrus στα βραβεία του MTV πριν από λίγα χρόνια και αναρωτήσου αν η Rihanna είναι περισσότερο γνωστή για τη μουσική της ή για την εμφάνισή της. Από την άλλη, πληθώρα δημιουργών το αντιμετωπίζει ως κάτι ευτελές, φτηνό και υποδεέστερο του έρωτα, λες και η νοητική έκφανση του τελευταίου δεν έχει και τη σωματική της πλευρά ή το αντίθετο. Για παράδειγμα, ο προαναφερθείς Morrissey εστιάζει στο συναισθηματικό κομμάτι, χωρίς ουδέποτε να εκφράζει το οτιδήποτε σωματικό, σαν άλλος κοσμοκαλόγερος. Ελάχιστοι είναι οι μουσικοί που το ενσωματώνουν στα τραγούδια τους ως αυτό που πραγματικά είναι: μια σύνθετη, πολύπλευρη, ουσιαστική, ενίοτε θρησκευτική εμπειρία, ιερόσυλη αλλά όχι ανίερη, η οποία μπορεί να λάβει τη μορφή διαπραγμάτευσης, επιβράβευσης, παρηγοριάς, προβλήματος, λύτρωσης, έκστασης ή οδύνης.

Και πρώτος μεταξύ αυτών, ο Prince. Το “Little Red Corvette” και το “Raspberry Beret” είναι η χαρά της αποπλάνησης από τον Άλλο ή την Άλλη, κομμάτια όπως το “Soft and Wet,” το “Sexy M.F.” και το “Dirty Mind” καθιστούν γνωστές τις προθέσεις τους από τον τίτλο τους και μόνο, το “Delirious” και το “Kiss” κάνουν τη ντοπαμίνη να ρέει άφθονη. Η μουσική του, πριν και πάνω από όλα, φωνάζει και διακηρύττει ότι το σεξ είναι ανδρόγυνο, είναι πλουραλιστικό, είναι ανιδιοτελές. Ανοίγει πόρτες στη ρευστότητα των δυο φύλων, εμπλουτίζει τη σάρκα με την πνευματικότητα και απενοχοποιεί την ερωτική πράξη, καθαγιάζοντάς την ξανά και ξανά και ξανά...

Η αγνότητα μπορεί να είναι βρόμικη. Από την άλλη, μπορεί να πρόκειται και για αγνή βρομιά. Υπάρχει άραγε διαφορά ανάμεσά τους; Έχει καμιά σημασία; Έχει νόημα η ζωή χωρίς αγάπη, χωρίς αισθησιασμό, χωρίς πάθος; “Dearly beloved, we are gathered here today to get through this thing called life”, τραγουδάει ο Prince στο “Let’s go crazy” – και αν κάτι μας χάρισε στην τελική, είναι αυτή η τρέλα που μας ωθεί να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Καληνύχτα, γλυκέ, αισθησιακέ, τρυφερέ Πρίγκιπα.